Univerzitní knihovna OU - Úplné zobrazení záznamu

Zo’n 3000 tot 3500 jaar geleden richten, in een gebied dat we nu kennen als de Slabroekse Heide (Uden, N.-Br.), de toenmalige bewoners een aantal grafheuvels op. Gedurende de daaropvolgende eeuwen werden hier regelmatig mensen begraven. Tussen ca. 800 en 500 v.Chr. ontstond een zogenaamd urnenveld wat uiteindelijk meer dan honderd kleine heuvels op de heide omvatte, grafmonumenten waaronder de crematieresten van overledenen veelal in aardewerken urnen waren begraven.Uit deze periode dateert ook een uniek inhumatiegraf waarin een vrouw(?) liggend op de rug is bijgezet in een zorgvuldig gecreeerde grafkamer van aangekoolde balken, gekleed in een fraai gekleurde jurk met lange mouwen en met metalen ringen in het haar. Bijzondere bronzen arm- en enkelbanden sierden de ledematen, en spelden en toiletgerei waren meegegeven als grafgift.Een aantal eeuwen later, tijdens de Romeinse tijd, wordt het gebied opnieuw als begraafplaats in gebruik genomen. Aan het begin van de 2e eeuw n.Chr. komt definitief een einde aan het gebruik als grafveld en raken de overledenen langzaam in de vergetelheid. In de late middeleeuwen wordt dwars door verschillende heuvels een landweer aangelegd die de grens vormt tussen de vrije heerlijkheid Ravenstein en het hertogdom Brabant. In de jaren 1950 worden de laatste heuvels definitief uit het landschap verwijderd. Het gebied wordt in gebruik genomen als akker.Hier eindigt het verhaal echter niet. In 2003 komt het gebied in bezit van Staatsbosbeheer en na de opgraving in 2010 wordt het grafveld Slabroekse Heide ge(re)construeerd. Tegenwoordig is het toegankelijk voor wandelaars. Het maakt deel van het omvangrijke natuurgebied De Maashorst en draagt bij aan het oergevoel dat dit gebied wil oproepen.Dit boek presenteert de resultaten van drie opgravingscampagnes op deze bijzondere plek. In 1923 is een klein deel onderzocht door.

Anotace

Annotation